Wednesday, October 27, 2010

بغض و دود

ردی از دود سفید 
در آسمان سیاه بالا می رود
گلویم را
گویی در میان دستان دیوی می فشارند
دیواری از تاریکی است آنچه در برابر دیدگانم می بینم.                 ه
بغض
این پیچیده چون طناب بر گلوی من
نمی دانم.                                                                    ه

ای کاش من این نبودم
ای کاش من نبودم

آهسته و آرام بالا می رود
می پیچد
می رقصد
فارغ از همه چیز
فارغ از همه کس
این پیچ و تاب مارگون سفید را چگونه بنویسم؟

بغض،                                               ه
و بغض
و بغض

شاید اگر....                                           ه

طاقت گریستنم نیست
Posted by at
Labels:

2 comments:

Subscribe to: Post Comments (Atom)