Monday, September 2, 2013

سوژه

شاعر سرش را كج كرده بود و سيگارش آرام خاكستر مي شد و مي ريخت روي زمين. تكان نمي خورد. نگاهش به موهاي بلوند دخترك فرنگي بود. شايد اين موي طلايي روي پالتوي بنفش تا زير زانو آمده اش چشمه خشك اشعارش را زنده مي كرد. نگاهش به دختر بود. دختر نگاه كجي انداخت به او. تق تق پاشنه كفشش بلندتر و بلندتر شد. آمد جلو. نگاهش را دوخت به نگاه شاعر. چشمهاي آبي اش برق مي زدند و ابرو هاي كم پشتش گرهي در پيشاني اش انداخته بودند. گفت :"به من خيره نگاه نكن." مكثي كرد و اضافه كرد "لطفا" و برگشت و رفت. شاعر تكان نخورد. فقط نگاهش را انداخت روي سنگفرش قديمي پياده رو. خواست پكي بزند به سيگارش اما باد چيزي از آن باقي نگذاشته بود. اين يكي را هم بايد دور مي انداخت بدون اينكه كامي گرفته باشد.

 

Tuesday, June 18, 2013

يك جورهايي پرونده مختومه است

یک
-سليماني؟ بله مي شناسمش. چه جور هم! يك شارلاتاني است كه نگو. بله! بله! چشم قربان. نه آقا من را چه به دروغ. خدابيامرز بابامان نان حلال داده به ما بخوريم. بله، بله، می گفتم. سليماني آن روز آمد مغازه يك ماشين مي خواست ولي من با آدم بدحساب معامله ام نمي شود. مقروض است آقا. آن روز آمد مغازه، معامله مان كه نشد صدايش را برد بالا، داد زد، عربده كشيد. فحش هم داد. بله آقا! فحش هم داد. خوب من بايد چكار مي كردم؟ دست روي دست مي گذاشتم كه هر چه از دهنش در مي آمد بگويد؟ مي نشستم و فحش مي خوردم و پدر و مادرش را دعا ميكردم؟ نه جناب.من غیرت دارم؛ ناموس سرم می شود. فحش داد من هم جوابش را دادم و دري وري بارش كردم. چي؟ نه نه اصلا. من دست رويش بلند نكردم. اصلا زدن ندارد اين مردك. خدا خودش زده توي سرش. نه ديگر چيزي نگفت. يعني نگذاشتم چيزي بگويد. از مغازه انداختيمش بيرون. بله…
 
دو
-ترسيده بود قربان. بله حسابي ترسيده بود. نمي دانم از چه ولي هي با موبايلش شماره مي گرفت و زود قطع مي كرد. انگار كسي جوابش را نمي داد. هي به خيابان نگاه مي كرد. نميدانم شايد من اشتباه مي كنم. بله، عرض می كردم قربان. نمي دانم والله. نمي دانم از چه. خيلي هم عجله داشت. يك حساب كوچك با هم داشتيم. صافش كرد و رفت. آنقدر عجله داشت كه رسيد هم نگرفت. چی؟ بد حساب؟ نه قربان. اصلا. يكي دوبار حسابمان عقب افتاده البته، ولي جبرانش كرد. خب… چطور بگويم؟ كارم را راه انداخت ديگر. زياد آدم مي شناخت. جسارت نشود ولي فكر كنم با بالايي ها سر و سري داشت. نه قربان. نه، نه! هيچ وقت حرفي غير از همين صحبت هاي كاري نمي زد. فقط يك بار كه كار من خيلي گير كرده بود، فهميد. گفت آشنا دارد. دو روز بعد كارم راه افتاد. حتما کار آقای سلیمانی بوده. دستش درد نكند. 
 
سه
-آقاي سليماني... راستش در اين يك سالي كه برايشان كار مي كردم اصلا با ايشان توي دفترشان تنها نبوده ام. آنروز صبح كه ديدم پيغام گذاشته اند روي ميزم كه بروم اتاقشان فكر كردم كه باز هم جلسه داريم. من هم سر ساعت مقرر، فكر كنم نه و نيم…، بله نه و نيم بود که در دفترشان را زدم. وقتي ديدم فقط ايشان هستند تعجب كردم، جا خوردم. هیچ کس دیگری توی دفترشان نبود. مثل هميشه، جدي و متين؛ دعوتم کردند تو. من نشستم روي يكي از صندلي هاي ميز جلسه. پنج شش دقيقه اي ساكت ايستاده بودند روبروي پنجره و هيچ حرفي نزدند. من راستش را بخواهيد فكرم هزار راه رفت. خيلي ترسيدم. والله به خاطر خيلي چيزها. اول، خب، فكر كردم زبانم لال ايشان قصد دارد…بله؟ نه. ايشان خيلي محترم تر از اين حرفها هستند. اصلا بهشان نمي آيد. خب فكر است ديگر. شما بهتر در جريان مسايل اجتماعي و وضع جامعه هستيد. بله. بعدش كه ديدم هنوز ساكت است ترسم بيشتر شد. فكر كردم نكند مي خواهند اخراجم كنند. آخر اين اواخر چند بار دير رفتم سر كار. دو سه بارش مرا ديدند. همه اش فكر مي كردم كه اگر اخراج بشوم كار از كجا پيدا كنم توي اين وضعيت. ولي خب. خدا رو شكر هيچ يك از اينها نبود. سه چهار دقيقه با من در مورد شرايط كارم صحبت كردند و از من پرسيدند كه شكايتي دارم يا نه. كه البته من گفتم نه. نه خب. راست راستش را هم نگفتم. نمي خواستم حرفي بزنم كه به ضررم باشد. من به اين كار نياز دارم. به هر حال. نا راضي كه نيستم ولي يك مسايلي هم هست. چيز مهمي نيست. يكي از همكارها چند وقت است پیله شده است. شكايت؟ نه! خودم از پسش بر مي آيم. كارم را كه از دست نمي دهم؟
 
چهار
- سليماني را مي شناسم. يعني يادم مي آيد يك چيزهايي. آن اوايل هم بند ما بود. آدم خيلي عجيبي بود. سياسي بود. فكر كنم از آن چپي مپي ها بود. سبيل داشت. كم حرف بود و خيلي فكر مي كرد. ما از كارش سر در نمي آورديم. عجيب و غريب بود. براي همين يادم مانده. نه! من؟ من اصلا گروه خونيم به اين كارها نمي خورد. سياست پدر و مادر ندارد! البته سياست مخالف دولت ها! وگر نه شما كه… ببخشيد قربان. روي تخم چشم هام. ديگر دري وري نمي گويم. بله مي گفتم. سليماني هم بند ما بود يك دو سه ماه. بعد هم منتقل شد. چو افتاده بود اعدامش كرده اند. نكردند؟ زنده است؟ هان! چشم. حق با شماست. اصلا اینها به من دخلی ندارد. چشم. مي گفتم. بعد هم گفتند توبه كرده، عفو خورده، نمي دانم، ضد انقلاب لو داده. خلاصه همه چيز مي گفتند در موردش. گم و گور شد. تا حدود دو سال بعد كه حكم من داشت تمام مي شد. يكي از بچه ها گفت توي بند سليماني را ديده. والله من كه فكر نكنم. يا خيال ورش داشته بود يا دروغ مي گفت. من هم كه ديگر هيچ خبري ازش ندارم تا شما آمديد سراغم. راستي قربان من از آن موقع توبه كرده ام، پاك پاكم به جان بچه هام. 
 
پنج
- سلیمانی؟ والله اسمش را يادم نيست. اما قيافه اش يادم مي آيد. هميني كه عكسش را نشانم داديد. خودش است. بله مطمئنم. پير شده ولي خودش است. هم دانشكده اي بوديم. نه، از ما كوچكتر بود. راستش مشهور بود كه فساد اخلاقي دارد. متوجه هستيد كه؟ اوووم. چطور بگويم؟ با خيلي ها رابطه داشت. البته ما نفهميديم صحت داشت يا نه. ولي همه مي گفتند. خوش تيپ بود. سر و زبان خوبي هم داشت. ظاهرا خانواده اش هم حسابي پولدار بودند. دخترها برايش سر و دست مي شكستند. مي گفتند پدرش به دربار وصل بوده. نمي دانم. از اين حرفها زیاد می زدند. انقلاب كه شد، دانشگاه كه تعطيل شد ديگر نديدمش. احتمالا با پدرش رفته باشد خارج. نمي دانم قربان، حدس مي زنم. من ديگر هيچوقت پيگير نشدم. 
 
شش
-بله برادر. حاجي، همين آقاي سليماني را مي گويم، ما بهش حاجي مي گفتيم. البته شاكي مي شد پدر صلواتي، مي گفت حج نرفته و نبايد حاجي صدايش كنند. بچه ها هم سر به سرش مي گذاشتند و بيشتر بهش مي گفتند حاجي. فكر كنم عادت كرد بنده خدا، چيزي نگفت ديگر. بله برادر، اين حاجي دو روز بعد من پايش به منطقه رسيد. جوان بود و ورزيده. پدر صلواتي كار با اسلحه را زود ياد گرفته بود. پرنده را توي هوا مي زد. تك تير انداز بود. الحق جان خيلي ها را نجات داد. خدا اجرش بدهد. ساكت بود، خيلي ساكت. همه اش ذكر مي گفت. مي گفتند بيست جزء قرآن را حفظ است. هيچ به كار كسي كاري نداشت. بچه ها ديده بودند كه اهل نماز شب هاي طولاني است. ولي اصلا اهل ريا نبود. راستش من حدس مي زدم، هنوز هم همين فكر را مي كنم، كه اطلاعات-عملياتي بود. يكهو غيبش مي زد و باز، قبل عمليات سر و كله اش پيدا مي شد. انگار مي دانست كي عمليات مي شود. هيچ جوري نمي شد حرف از زير زبانش كشيد. والله اعلم. جانم برايت بگويد برادر، يك بار، توي يكي از عمليات ها خيلي شهيد داديم، حاجي هم شهيد شد. البته جسدش پيدا نشد. مفقود الاثر شد در واقع. نه برادر. من مرخصي بودم. خدا يك دوقلو داده بود به ما. مرخصي بودم. سعادت نداشتم برادر. لياقت نداشتم. 
 
هفت
-همه چيز توي پرونده هست. اصلا آدم خاصي نبوده. رده پايين بوده. يكي دو تا عمليات هم انجام داده ولي هيچكدام عمليات مهمي نبوده اند. كارهاي خارج نشين ها را راست و ريس مي كرده. مدتي ازش خبري نبود. طبق گزارش ها بريده بوده. احتمالا آمار هم مي داده. توي پرونده هست همه چيز. دقيق بخوانش. گزارش پزشك قانوني را هم ضميمه كرده ام. ايست قلبي نوشته اند. همه چيزش روشن است. اگر ابهامي بود با من تماس بگير. ولي به دفترم زنگ بزن نه به اين شماره. در هر صورت شما بخوان پرونده را. قاضي خوانده البته. عجله ای نیست. هر وقت رسیدی بخوان. به كارهاي مهمت برس اول. اين را بگذار آخر هفته. يك جورهايي پرونده مختومه است. خدا نگهدار. 


Wednesday, May 22, 2013

روز خوب

یک روز نه چندان خوب. امروز خبر رد (ریجکت) شدن مقاله را دادند. با اینکه روز تولدم بود خیلی حال و حوصله نداشتم. یک ماه پیش، بعد از عروسی، توی ایران یک مراسم کوچک تولد داشتم. همه خبر داشتند غیر از من. خیلی غافلگیر شدم. به خاطر همین هم امروز زیاد حس تولد نداشتم. سر کار به سرم زد که نکند مریم بخواهد بیاید دانشگاه که غافلگیرم کند و خدا خدا می کردم که نیاید. نمی دانم چرا. خسته بودم.
یک ساعت و نیم مسیر بین دانشگاه تا خانه را کتاب خواندم و با موبایلم بازی کردم. کیف سنگینم حوصله ام را سر می برد. دیر وقت بود.
تازه رسیده ام خانه. توی راهرو بوی نان تازه، شاید هم شیرینی می آید. هوس می کنم. باید از مامان بپرسم چطور می شود نان پخت.  می رسم دم در خانه. یک تکه کاغذ تا خورده روی در چسبیده است؛ مریم چسبانده. نزدیک تر می روم می بینم مریم رویش نوشته "که با این درد اگر در بند درمانند درمانند" . خنده ام می گیرد. پشتش نوشته دوستم دارد و همیشه عاشقم می ماند. خنده ام گرفته. هم از شوخ طبعی مریم هم از خوشحالی. می خواهم در را باز کنم که مریم، از پشت در بسته، می گوید در را باز نکنم.  یکی دو دقیقه دم در می مانم. می گوید بروم تو. در را باز می کنم. اتاق با نور زرد شمع روشن شده. با تعداد زیادی شمع یک قلب بزرگ درست کرده روی زمین. دور و بر قلب پر است از بادکنک های رنگی. روز میز را نگاه می کنم. چند کیک فنجانی درست کرده و شمع تولد رویش گذاشته. شام پخته و میز شام را تزیین کرده و دو تا شمع گذاشته رویش. پشتش به من است. نشسته پشت پیانو تمرینی اش و آهنگ می زند. "سیکرت گاردن" را تمرین کرده و می زند. کوله ام را می اندازم روی زمین و اشکم در می آید. مریم توی لباس سفیدش نشسته روی صندلی و دارد "سیکرت گاردن" را می نوازد و چه خوب می نوازد. گریه می کنم می روم طرفش. سرش را که بر می گرداند می بینم مویش را ریخته یک طرف و یک گل سفید زده به سرش و گردنبند مرواریدش را انداخته گردنش. من هنوز گریه می کنم و نمی توانم حرف بزنم. بلند می شود و می گوید "تولدت مبارک" و من فرشته کوچولویم را بغل می کنم. این بهترین تولدی بوده که داشته ام.
----------------------------------------------------------------
 
پی نوشت: ازت ممنونم مریم، خیلی.
 

Tuesday, May 14, 2013

درد مشترک

پسره با لباس رسمی تر و تمیزی داشت از دفتر یکی از استادها می آمد بیرون که گفت:ه 
OK, thank you.
حالا داشتم از یک قدمی اش رد می شدم. هنوز در را کاملا نبسته بود که زیر لب گفت:ه
Shit!
 
 

Saturday, March 2, 2013

عشق

عشق چیز عجیبی است. عشق یکی شدن است. یکی شدن در عین کثرت. عشق محو شدن است در عین بودن و بودن و بودن. عشق داغی بوسه ای است که تو را پرواز می دهد حتی اگر بالت شکسته باشد. عشق خنکای نسیمی است که اگر نباشد، در گرمای تابستان جنوب تاب نمی آوری. عشق صداست. صدایی که آهنگین ترین آهنگ ها در برابرش ناهماهنگند. عشق خود وجودست، خداست. عشق آغوشی است که بی آن دنیا آنقدر بزرگ است که در آن گم می شوی. عشق... عشق... عشق تویی