اراده

ه-نمی خوای ترک کنی؟

ه-چی رو؟

ه-سیگارو

ه-نمی تونم

ه-اراده نداری؟

ه-نه. از بس با اراده ام نمی تونم. هروقت خواستم ترک کنم و هوس سیگار کردم از زیر سنگ هم که شده پیدا می کنم، می رم یه جایی که بشه کشید و می کشم. خیلی با اراده ام به خدا 

نزدیک بودن یعنی همین

روز اول که دیدمش به نظرم خیلی خوشگل رسید. می خندید. یک جور مرموزی می خندید. می دانستم پشت خنده هایش داستانها دارد. اول آمد سراغ من و با من دست داد. من هم به چهره اش خیره شده بودم و تظاهر می کردم جدی نگاهش می کنم. آنشب زیاد حرف نزدیم با هم. چندین ماه بعد که توی کافی شاپ نشسته بودیم، همان کافی شاپی که اولین بار دم درش دیدمش، و من داشتم حرف می زدم، یک جور خوبی نگاهم می کرد. لبخند همیشگی اش روی لبش بود. با همان لبخند نگاهم می کرد. چشمان سیاهش را ریز کرده بود. معمولی نگاه نمی کرد.  ه

با هم دوست شدیم. عاشقش شدم. صدایش کردم، صدایم کرد. داستان ها نوشتم برایش، شعرها سرودیم برای هم. اشک ها ریختم، او هم ریخت اشک ها زیادی را. معتاد شدم به صدایش. تجربه کریم.    ه

نفس می کشد. چشمهایش را بسته است و سنگین نفس می کشد. گرمای نفسش را حس می کنم. چقدر نزدیک بوده ایم . ه

صدایم می کند

دارد صدایم می کند. وقتی صدایم می کند انگار غش می... ه

هنوز

هنوز هم می شود احساسات جدیدی را تجربه کرد

این را وقتی دستش را گرفته بود زمزمه کرد

دلداری

سوال پرسیدن ندارد. این جور وقت ها فقط دستش را بگیر و کمی فشار بده و انگشتانش را نوازش کن. می بینی که معجزه می شود. ه

راهنمایی

«دیدی بعضی وقتا همه چی به هم گره می خوره؟»-

«اوهوم»-

«دیدی بعضی وقتا خودتو جر می دی ولی کارت پیش نمی ره؟»-

«اوهوم»-

«تو این جور وقتا چیکار می کنی؟»-

«اوووووم؟»-

حال و هوا

دلم نوشتن می خواهد اما... ه

شب

دستم را گرفته بود. گهگاهی انگشت‌های کوچکش را تکان می داد و من دستش را فشار می دادم. داشتیم قدم می زدیم توی پیاده رو. خواستیم برویم آنور خیابان. دستم را کشید و جلو افتاد. روی لبه جوی آب ایستادیم منتظر فرصت مناسب برای رد شدن. هیچ حرفی‌ نمی زدیم. فقط گاهی دست همدیگر را فشار می دادیم و این تنها چیزی بود که بین ما می گذشت. ترافیک نسبتا زیاد بود و ما همچنان منتظر کم شدن ماشین‌ها بودیم که بتوانیم از لابلایشان خودمان را به آن طرف برسانیم. من حواسم به ماشین‌ها بود که رد می شدند و سرنشینانی که هر کدامشان یک جور بودند. ایستاده بودیم که ناگهان دستم را بلند کرد و به لبانش چسباند و آرام بوسید. من دستش را فشردم و نگاهش کردم. چشم‌هایش را بسته بود و لبخند میزد. بوسیدمش.

دوست دارمت، همین

شاید برای من 

یک تار موی تو به درازای یک شب است

شاید برای من 

لبخند تو شکوه بزرگی است بر لبی 

که مرا می برد به اوج

به تماشای آسمان

شاید برای من 

آه های تو

شعری است پر شراره که از دل بر آمده 

شاید برای من 

آغوش تو 

همچون میانه روزی است گرم ِ گرم

شاید نگاه تو

همچون طلوع صادق خورشید باور است

شاید برای من

دو چشم سیاه تو

همچون ستاره هاست

در آسمان عشق

که گمکرده راه را

دلگرم می کند

شاید برای من 

برخورد جام های پراز می به دست ما

برخورد سرنوشت

برخورد لحظه هاست

شاید برای من 

دستان تو که به دستم سپرده ای

یا لحظه ای

که سر به شانه من

چشمان خود به روی همه چیز بسته ای

صد بار بهتر از بهشت برین است که این چنین

دوست دارمت

 دوست دارمت

 

صدا

این صدا

این نغمه بلند که به گوش می رسد

از ناکجایی که نه طلوع خورشیدن وعده بیداری است و نه ارغوانی غروب صدای پای آرمیدن

این صدا چیست؟

که قطره می چکاند از پنجره عالم بین من

که دود می پراکند در صندوقچه اسرار

این صدا چیست؟

این صدا چیست که پیوندی گنگ می زند دو رود را

خواهش سرکش تن را

به مهر افلاطونی روح

چیست این صدا که شهوانی ترین لحظه ها را پر امیدترینشان می کند؟

چیست این صدا؟

نتیجه

داشت نزدیک می شد و با صدای گرفته اش سلام می کرد. لباسش خیس عرق بود. کلاه دوچرخه سواریش را باز می کرد. حتما دوچرخه اش را همین نزدیکی ها بسته. کلاهش را که برداشت دستی به سرش کشید. موهای خیس و تنکش را رو سرش مرتب کرد و دستش را تکان داد و باز گفت "سلام بچه ها" . منتظرش بودیم. غیر از دو سه نفر که مشغول لقمه گرفتن و خوردن بودند بقیه منتظرش مانده بودیم  که برسد و با هم ناهار بخوریم. نزدیکمان که رسید دستش را کشید به شلوارکش و خشکش کرد و دراز کرد به سمت من و باز با همان صدای دو رگه اش سلام کرد. صدای جذابی دارد این پسر. دست دادیم. محکم دست می دهد همیشه. زل زده بودم به چشمهایش. رنگ سبز چشمهایش از پشت عینک دودی ای که زده بود دیده نمی شد. می خندید و با تک تک بچه ها سلام می کرد و مزه می پراند و به خنده می انداخت همه را. خوش می گذرد با او. انگار نه انگار که همین حالا از مطب دکترش برگشته باشد.ه

   نشست روبروی من. ساندویچی از کوله اش در آورد. ما هم همه شروع کردیم به خوردن. ساکت تر از همیشه بود اما توی ذوق نمی زد. همان شوخی های همیشه اش را داشت. با همه حرف می زد ولی چشمش را از من می دزدید. با من حرف نمی زد. بعد از این همه سال می فهمیدم چه پشت آن چشم های آرامش می گذرد. هر بار که دستی به شقیقه اش می کشید دلم آشوب می شد اما او به رویش نمی آورد. مگر می شود اینقدر قوی بود؟ دلم می خواست سرش داد بکشم. مگر می شود اینقدر بی خیال بود؟ نتیجه آزمایشش توی کیفش بود. داشتم می دیدمش. تکه کاغذی که همه چیزهایی که دکترش به من گفته بود را تویش نوشته بودند. همه چیزها را. ه   

نامه سر گشاده

همه  کارها داشت طبق برنامه پیش می رفت. خانه را تمیز کرده بود. نامه استعفایش را نوشته بود. سیگاری کشیده بود. اما همیشه یک چیز باقی می ماند.  این یکی را دیگر نمی توانست بنویسد. فکر نمی کرد اینقدر سخت باشد

مسخ

مسخ. یک سوسک بزرگ که به پشت روی تخت خواب افتاده.  مسخ. ه

شاید هم هنوز مثل آدم هاست. ولی مسخ شده... ه

آشوب، سکوت، خواب

سکوت می کند. آرام می نشیند گوشه ای و سکوت می کند. نه حوصله پیاده روی دارد، نه حوصله فیلم دیدن و نه حوصله سیگار کشیدن حتی. سکوت می کند. گاهی روی تختش و گاهی روی مبل. خیره می شود به نقطه ای. چقدر این خیرگی برایش دلچسب است! دوستش دارد. دلش که آشوب می شود کتابی را بر می دارد و می نشیند گوشه ای و می خواند. اما همیشه همین است؛ یک صفحه که می خواند خسته می شود. نه که از خواندن خسته شود، نفهمیدن است که خسته اش می کند. دلش که آشوب می شود نمی فهمد. کتاب را گاهی باز، گاهی بسته رها می کند روی میز و باز فقط می نشیند و زل می زند به یک نقطه، به هر کجا که بشود. گاهی به برگ سبز گلی که در گلدان پلاستیکی روی گلمیز نگاه می کند، گاهی به ترک های ریز روی دیوار که تا خیره نشوی متوجهشان نمی شوی. گاهی به ساعت دیواری خیره می شود که مردن لحظه هایش که می توانست پر از لذت باشد را فریاد می کند. اما یک چیز همیشگی است، سکوتش همیشگی است. سکوتش همیشه هست. دلش که آشوب می شود حواسش به هیچ چیز نیست. نه آژیر دیوانه وار ماشین آتش نشانی که گاه و بی گاه از کنار خانه اش رد می شوند، نه صدای عربده مست هایی که می خندند و غصه هاشان را فراموش می کنند، هیچکدام را حتی نمی شنود. ه 

پایش را تکان می دهد و انگشتانش را میان موهایش می کشد و گاهی آهی می کشد. گاهی با خودش حرف هم می زند. آنقدر پایش را  تکان می دهد که خسته شود. ه  ه

باز دلش آشوب است. لخت، دراز کشیده روی کاناپه و سقف را نگاه می کند. تلفنش را درمشتش گرفته است. تکانی می خورد و به صفحه کوچکش نگاهی می اندازد. شاید تلفنی داشته باشد. شاید اس ام اسی داشته باشد. هیچ چیز نیست. به عددی که روی صفحه تلفنش، ساعت را نشان می دهد خیره شده است. آنقدر نگاه می کند که عدد تغییر کند. دقیقه ای می گذرد. تلفنش را رها می کند روی میز. به سکوتش بر می گردد، همان سکوت دل انگیزش. ه

پلکهایش سنگین شده. شاید اگر بخوابد مغزش بهتر کار کند. ه 

پاشو

دروغ می گویی. به همه؛ وقتی می گویی «خوبم». آنها دروغ می خواهند بشنوند. تو هم دروغ می گویی. چرا نگویی. عادتت می شود. بگذار صورتک چهره ات را بپوشاند. چه عیبی دارد؟ دروغ بگو. مثل بقیه. با خیال راحت دروغ بگو. همه می گویند.  ه 

 درد دل کردی.  اما از قضا "صفرا فزود". چه کارش می خواهی بکنی؟ چه کارش می توانی بکنی؟ خودت هم نمی دانی. به خودت هم دروغ می گویی. این خوب نیست. اصلا خوب نیست.  ه

یادت می آید؟ یادت می آید وقتی دکتر با صدایی که از آن حسرت و سرزنش می بارید گفت «برو زندگی ات را بکن پسر جان»؟ رفتی؟ نرفتی. تلاشت را کردی البته. آفرین!  همینش هم خوبست. خیلی ها همین کار را هم نمی کنند. تلاشت را کردی. ولی نرفتی. درست است، همین نرفتنت شد معلمت. آفرین! ازش یاد گرفتی. ولی این دل ِ تنگ که این چیزها سرش نمی شود. می شود؟ ه

هنوز هم دیر نشده پسر جان. ولی دیر می شود ها. به خدا دیر می شود.  پا نگذار روی زمان حالت. بی خیال فکر درست و حسابی کردن شو. یک عمر خیال اینکه بی گدار به آب نزنی بس نیست برایت؟ هیچوقت شد خطر کنی؟ ریسک کنی؟ حالا وقتش است دیگر پسر. پا شو. وقتش همین حالاست. نه فردا  نه پس فردا. نه حتی دو ساعت بعد. همین حالا پسر، همین حالا.  ه

حالا که فهمیدی چه می خواهی چرا روراست نیستی با خودت؟ خودت باش.  کاری کن که خوشحال باشی. مهم نیست چه کاری. فقط کاری کن. ه

حالا

هیچکس حق ندارد بگوید چه کار کنم. ه

هیچکس حق ندارد بگوید چه کار نکنم.   ه

هیچکس حق ندارد.  ه

حالا دیگر نوبت من است که بگویم چه می خواهم.   ه

حالا دیگر نوبت من است.  ه

اگر قرار است زندگی ام خراب شود می خواهم خودم باشم که خرابش می کنم.  ه

همین است که هست.  ه

دلم

دلم گرفته و از این سکوت می ترسم

دلم صدای نفسهای تو را می خواهد

دلم بهانه می گیرد

چشمانم را به بازی می گیرد

یک چیز می فرستد توی گلویم که دیگر حرفی نمی توانم بزنم

می ترسم

خسته ام

می دانم راهی شاید باشد

هست

هست 

مطمئنم

ولی دلم را چه کار کنم

گرفته دیگر، گرفته

خیلی بهانه می گیرد این دل بینوا

خیلی

...

بیا

خانه

دستهایش را گرفته بود کنار دهانش و ها می کرد. بخار می نشست روی شیشه ضخیم عینکش. چراغ که سبز شد راه افتاد روی خط های رنگ و رو رفته عابرپیاده. تا خانه اش ده دقیقه ای را باید پیاده روی می کرد.  ه

هوا سردتر از آن بود که انتظارش را داشت. باید لباس گرمتری می پوشید. دستش را باز با گرمای نفسش گرم کرد. دیروقت بود و خیابان خلوت. ای کاش تنها نبود. ای کاش در خانه را که باز می کرد...   ه

دست کرد توی جیبش و کلید را در آورد. راهرو تاریک بود و نوری که از چشمی در بیرون می زد خوشحالش کرد. آهسته گفت: «برگشته». زودتر از او به خانه رسیده است. کلید را چرخاند و در را باز کرد. «سلام» .جوابی نشنید. کجاست پس؟ شاید حمام باشد. در خانه یک اتاقه که نمی شود پنهان شد. رفت تو. دید نشسته روی کاناپه و می خندد. شیطنت می کند باز. لبخندی زد و باز سلام کرد. دختر از بالای چشم نگاهش می کرد و لب پایینی اش را آهسته و هوسناک می گزید. سرش را خم کرده بود و موهایش ریخته بود روی سینه اش. گفت «سـ...لام» ه

کنار چوب رختی ایستاده بود و هنوز پالتواش را در نیاورده بود. نگاهش می کرد. سر تا پایش را برانداز کرد و باز آرام تر نگاهش را برگرداند و پا تا سرش را نگاه کرد. پاهای لختش را انداخته بود روی هم و نوک دو انگشت را روی رانش می کشید. لاک ناخنش همرنگ لباسش بود، قرمز و براق. موهایش را جمع کرد و ریخت پشت سرش. انگشتش را گذاشت روی لبش و با لحنی که انگار چیزی می پرسید گفت  «سلام»

ه-«سلام عزیزم»   ه

دختر خودش را کشید جلو و آرام گفت : «نمی خوای لباست و عوض کنی؟» ه

گفت: «نه» و رفت کنارش نشست و لبش را چسباند به لبهای داغش. ه

قلبش داشت تند تند می زد. سردش بود. کاش لباس گرمتری پوشیده بود. کم کم داشت می رسید به خانه اش. ه

انرژی

ه"دو جمله اول با انرژی حرف بزن، بقیه رو اگه نمی تونی عیب نداره".  ه

این را که گفتی فکر کردم، خیلی فکر کردم. تو هستی. همیشه هستی. حق با توست. به خاطر تو شاد خواهم بود.   ه

این بزرگترین هدیه تو به من است.   ه

زندگی

داستان هایش ته کشیده بود. جامش خالی بود و  زیرسیگاریش پر. حال خالی کردنش را هم نداشت. نوشت « زندگی چیز مزخرفی است که پر است از چیزهای خوب. کافی است 

ببینی آنها را».  ه

چشمانش را بست و باز همان فکر و خیال ها.   هیی

نوشت «زندگی همین چیزهای خوب است». لبخندی زد. ه

 دراز کشیده بود و به هیچ چیز فکر نمی کرد.   ه

شده حکایت ما

اولی: شبا دیر می خوابی؟

دومی: نه! صبحا زود می خوابم

خسته از پرواز

داشت با خودش زمزمه می کرد: یه پرنده است که از پرواز خود خسته است

گفتم: کی؟

گفت: خودم

یا

مرگ لحظه ها صدای خنده های ترس

قصه های نا تمام 

جام پر شراب 

  خوش گوار          

 تلخ

بختِ خفته یا سکون مرگ بار تن؟

جرم یا اسارتِ پیچ پیچ مغز

در فضای هیچ؟ 

شکوه یا سخن ز دردِ بند بند روح؟

قصه یا سیاهی ورق؟ 

سجده های پرامید یا 

باج های زور؟

مرگ یا شروع جاودانگی؟

قلب یا جزئی از بدن که می تپد فقط؟

ناله یا نشاندن نهال غم خوری به جان یار؟

راه یا مسیر رو به مرگ؟

... 

خواب

نوشت: خسته ام. حوصله ندارم. نمی توانم بیشتر از این بکشم.   ه

خواند: خس...خست... خسته. ه

نخواند. نوشته اش را گذاشت زیر بالشت و خوابید.   ه

عشق

عشق عین آتش است. اصلا خود خود آتش است. می گویند آتش سه چیز می خواهد تا  زنده بماند. چیزی که خوراکش شود، اکسیژن و گرما. من دلی دارم که بسوزد در آتش عشق. اکسیژنش را تو می دهی. جرقه اش هم همان نگاه و دستان گرمت بود.  ه 

شعور

"You have a smile on your face, that's good." 

مستخدم دانشکده این جمله را -مهربانانه- گفت وقتی داشت سطح زباله دفترم را خالی می کرد. شعور هیچ ربطی به تحصیلات ندارد. ه

--------------------------------------------------------------------------------------------

پ.ن: همین که یک نفر در این ساختمان لعنتی زشت به لبخندت پاسخ می دهد یعنی هنوز زندگی جاریست. ث

خوشحال

.وسط ناراحتی، با حرفی، با کلامی خوشحالم کردی

مستعفی

آهای، آهای! گوش کنید. من استعفا دادم. خودم این کار را نکردم. به خودم که نگاه کردم دیدم استعفا داده ام.  ه 

یکی نیست شر مرا از سرم کم کند؟

نمی دانم

عشق چیست؟ نمی دانم. شاید یک شکلات که برای آنکه دوستش داری می خری. شاید لبخند است. شاید اشک است. شاید چیز دیگریست. نمی دانم. ه

شادی چیست؟  باز هم نمی دانم. شاید نفسی آرام است بعد از حرفهایی که می زنی. شاید اشکی است که با لبخندت می آمیزد. نمی دانم. ه

غم چیست؟ نمی دانم. شاید همین است. شاید چیز دیگریست. نمی دانم. ه

نمی دانم. نمی دانم. ه

-----------------------------

حوصله نوشتن ندارم. هم خوشحالم هم غمگین. 

عجب ملغمه ای شدم

آداب معاشرت

اولی- اوضاع خوبه؟

دومی- اوضاع چی؟

ا- اوضاع و احوال زندگیت. ه 

د- کجاش؟

ا- کلا. ه

د- کلا؟

ا- آره دیگه. ه

د- هیچی. ه

ا- هیچی؟

د- آره. ه

ا- یعنی چی؟

د- نمی دونم. ه

ا- مسخره کردی ما رو؟

د- نه والله. ه

ا- "نمی دونم" یعنی چی؟

د- نمی دونم. ه

ا- پس اوضاع خوب نیست. ه 

د- اوضاع چی؟

ا- کلا. ه 

د- نمی دونم. ه

ا- خوب جزئا؟

د- کدوم جزئش؟

ا- اه! خسته ام کردی. ه

د- چرا؟

ا- ای بابا! یک کلام ازت پرسیدم خوبی. ه

د- مرسی! ه

ا- آفرین پسر خوب. به این می گن آداب معاشرت. ه 

د- آهان. فهمیدم. ه

با نام

امروز بیدار شدم. البته دقیقترش این است که بگویم به هوش آمدم. از دکترهایی شنیدم که بالای سرم ایستاده بودند. هرچند هنوز نمی توانم حرف بزنم، یا به گفته همان دکترها "قوه تکلمم را باز نیافته ام" ولی هوشیارم و قوه تفکرم را دارم. کاملا کر نشده ام، با این حال گوش چپم نمی شنود. نمی دانم از کار افتاده یا آنقدر باند پیچی اش کرده اند که صدا بهش نمی رسد. راستش نمی دانم الآن چگونه چهره ای دارم و بقیه آدم ها مرا چگونه می بینند ولی می دانم حسابی باند پیچی ام کرده اند. کشف کرده ام که تقریبا هیچ یک از اعضای بدنم را نمی توانم تکان دهم، غیر از چشمهایم و انگشتان دست راستم و پای چپم. چشمانم رو به سقف است و نور اذیتم می کند. یادم باشد وقتی خوب شدم حتما به مدیر بخش بگویم. در همین چند ساعت فهمیده ام که دکترها خیلی به حرکت انگشتان دستم علاقه دارند ولی فکر می کنم از حرکت انگشتان پایم خبر نداشته باشند. شاید هم از اینکه آنها را حرکت می دهم خوشحال نمی شوند؛ چون حتی یک کلمه هم درباره اش نمی گویند یا کوچک ترین واکنشی نشان نمی دهند، لا اقل جلوی من. ه

خیلی دلم تنگ شده برای نقاشی کشیدن. داشتم فکر می کردم که می توانم تابلویی استثنایی بکشم؛ همین صحنه ای را که می بینم، همین سقف کاذب اتاق بیمارستان. تابلوی جالبی خواهد شد: بیمارستان! اینجا باید بیمارستان باشد یا درمانگاه یا چیزی شبیه به آن. یادم نمی آید چه شد که آمدم اینجا. حتما بلایی سر من آمده. نکند او هم حالش بد شده باشد. نکند بلایی سرش آمده باشد. خدایا! چگونه باید از حالش خبری بگیرم با این وضع خرابی که دارم؟ هووووم... اما نه. یکی از دکترها یا پرستارها داشت از او و نگرانی اش می گفت. پس حتما حالش خوب است. اگر هم برایش اتفاقی افتاده باشد، مسلما حالش از حال من بهتر است. خدا را شکر. اگر بتواند حتما سر ساعت ملاقات به سراغم می آید و می بینمش. دلم برایش تنگ شده است. دوست دارم ببموسمش ولی حالا حالاها نمی توانم. او می آید اینجا، بالای سر من می ایستد و من بر و بر نگاهش می کنم و او اشک می ریزد. چقدر دردناک. شاید قطره اشکی که از چشم من پایین می سرد را ببیند، اگر از بدشانسی غدد اشکی ام خشک نشده باشند. این تنها راهیست که می توانم با او ارتباط برقرار کنم. ه

آخ که چقدر دلم می خواهد حرف بزنم. راستی، نکند من دیگر نتوانم حرف بزنم. این وحشتناک است. دلم می خواهد از فکرهایی که موقع نقاشی به کله ام می زند حرف بزنم. منفجر می شوم اگر نگویمشان. بارها خواسته ام این عادت لعنتی را ترک کنم ولی شکست خورده ام. به هرحال بهتر است الآن به این چیزها هم فکر نکنم. نمی دانم چه بلایی سرم آمده. نمی دانم بهتر می شوم یا نه. ولی یک چیز را می دانم. می دانم اگر نتوانم حرف بزنم می میرم. اگر قرار باشد نتوانم حرف بزنم همان بهتر که بمیرم. هط 
----------------------
در همین راستا- بی نام

بی نام

آدم خاصی است. زیاد فکر می کند. به خیلی چیزها فکر می کند. هرچند زیاد عمیق نمی شود ولی به اندازه ای که عطش دانستن را رفع کند هست. غصه هم زیاد دارد البته. خیلی از دوستانش -که با من هم کم و بیش رفت و آمدی دارند- می گویند که زیادی غصه می خورد. همکلاسی و یار گرمابه و گلستانش -همان پسره ی قدبلند که موهایش دارد می ریزد و عینک بدون قابی به چشم می زند، همان که یکی از ابروهایش بالاتر از دیگریست، همان که آوردش پیش شما- که سنگ صبورش به حساب می آید اصلاح جالبی در مورد او به کار می برد. می گوید بیشتر از اینکه قصه داشته باشد غصه دارد. البته ظاهرش چیز دیگری نشان می دهد. نسبتا بشاش است. چشمانش به چشمان آدم های شاد می ماند. اما اشتباه نکنید. آدم تو داری هم نیست البته. هم کلامش که بشوید تا ته و توی زندگی اش را می فهمید. مخصوصا اگر کمی مست هم کرده باشد. به خاطر همین است که از مست شدن می ترسد و به گمان من هیچگاه از مستیش لذت نمی برد. پنج-شش سالی هست که می شناسمش. آدمی است احساساتی. به اصطلاح خودمانی اشکش دم مشکش است. از شغلش هم پیداست. نقاش است دیگر. نقاش اگر احساساتی نباشد که نقاش نمی شود. نکته عجیبی که شاید دوست داشته باشید بدانید، این آدم احساساتی هنرمند ذره ای ذوق موسیقی ندارد. این از عجایب روزگار است. در ضمن، عاشق است. به شدت عاشق است و معشوقه اش را می پرستد. از زندگی خصوصی اش چیزی نمی گوید تا نپرسی. به من البته یک چیزهایی گفته ولی قسمم داده که به کسی نگویم. شما که نمی خواهید من بگویم و مدیونش شوم. می خواهید؟ پس بگذارید از زندگی شخصی اش چیزی نگویم.حالش که بهتر شد کنارش بنشینید. اهل درد دل کردن هست.    ه

خسته است و کمی بد بین. اینها خصوصیات دنیای ماست. دل خوشی داشته - آنطور که خودش به من گفت- اما زمانه نظرش را برگردانده است. می گوید زیادی هم خوشبین بودن خوب نیست. توی ذوق آدم می خورد. راست هم می گوید. من خودم هم به این مسئله رسیده ام. یکی دوبار هم با هم دعوایمان شده که خدا را شکر آشتی کردیم. به هر حال خدا کند بهتر شود. خیلی دوست دارم و خوشحال می شوم اگر کمکی از دستم بر می آمد بگویید. شماره تلفنم را که دارید. بیست و چهار ساعت روشن است. اگر حالش خوب شود و باز بتواند حرف بزند که هیچ. ولی اگر تکلمش را از دست بدهد به گمانم دیوانه شود؛ از بس پرحرف است. بی رحمانه است اما اگر قرار باشد نتواند حرف بزند همان بهتر که.... . آقای دکتر خوب می شود حالا؟ 

...

وقتی نمی دانی چگونه بنویسی که چگونه ای. وقتی نمی دانی که چگونه ای. وقتی پر از تفاوتی. وقتی -راحت بگویم- گیجی. حالا اضافه کن سرماخوردگی را. دراز می کشی روی تخت و فکر می کنی و فکر می کنی. ه

پایان

صدای خر-خر می داد. نفس هایی که سنگینیشان حس می شد از میان لب های تیره و خوش تراشش بیرون می خزیدند. چون جنازه ای که تازه از گور برخاسته باشد گام بر می داشت. بی میل و مرده. قوز کرده بود و دستانش چون دستان لاشه ای که بر دوش می برند، آویزان بود. به جایی نگاه نمی کرد. نمی شد فهمید چشمانش باز است یا بسته. قطرات باران خود را به سرش می کوبیدند. چون سرنوشتی که آسمان به سویش حواله کرده بود. سنگین بود. سخت بود. درد داشت.  ه

 نور چراغ ماشین هایی که از روبرویش می آمدند از پشت قطرات جا خوش کرده بر شیشه عینکش پخش می شد. ماشین هایی که با دیدن او در میانه خیابان می ترسیدند و بوق ممتدی می زدند و حتما دشنامی هم می دادند. اگر می دانستند او چه اش شده است، آیا باز هم همین بود؟ 

سفید شده بود. رنگش پریده بود. دیگر هیچ چیز نمی فهمید و هیچ چیز نمی خواست. تمام چیزهایی که باید می فهمید را فهمیده بود و دیگر چیزی باقی نمانده بود. سرد بود. می لرزید. شده بود مثل محکوم به مرگی که به جوخه آتش می سپردندش. محکومی که خود باید فرمان آتش دهد. دیگر حتی گام هم نمی زد. پاهایش را روی زمین می کشید. قلبش خالی بود. خالی خالی. ویران شده بود. آنقدر ویران که امیدی به باز ساختنش نداشت. ه

راننده ای او را ندید. ه

نقاشی

خیلی چیزها را نمی دانست. اضطراب که می گرفت انگار در دلش وا می شد، همه غصه های دنیا می ریخت توی دلش. همه مشکلاتش یادش می آمد. این، هم بد بود هم خوب. بدیش را که نیازی به گفتن ندارد. غصه که چیز خوبی نیست. غصه را دوست نداشت. اما یک خوبی داشت این احساس بدش. آن هم این بود که می دید، یادش می آمد که باید کاری کند برای زندگی اش. زندگی را که نمی شود همینطور گذاشت به امان خدا. خدا که بیکار نیست بیاید ببیند تو چه کم داری و بگذارد کف دستت. خودت باید مشکلاتت را حل کنی. به این چیزها که فکر می کرد یکهو آتش می گرفت. از پس همه اش را که برنمی آمد. بلد نبود.  آتشی که داشت، می سوزاندش و کم کم... یاد گرفته بود، یا شاید تسلیم شده بود. می دانست این آتش حتی اگر زیر خاکستر بماند و خاموش نشود، می شود کاری کرد که زبانه نکشد. باید رهایش می کردی، خودش آرام می شد. اظهار کردنش دردی را دوا نمی کند. مسکن هست، آرامت می کند اما نه زیاد. ماندگار نیست. تا موقعی که بشنوند خوب است. اما خسته می شوند. چه می توان کرد. این قانون طبیعت است. باید همه چیز را برای خودت نگاه داری. این بهتر است.  ه 

فکری به سرش زد. باید باز نقاشی را شروع می کرد. نوشتن هم آرامش می کند ولی نوشتن خواننده می خواهد. خواننده که نباشد آرام نمی شود. ولی نقاشی هایش را دوست داشت. می ایستاد جلوی بوم. ساعت ها سر پا می ایستاد جلوی بوم و می کشید. به هیچ چیز فکر نمی کرد. حتی اگر فکر هم می کرد، حتی اگر اشک هم می ریخت، از کشیدن دست برنمی داشت. باید دوباره نقاشی می کشید، مثل قدیم. شاید به همان دورانی باز می گشت که بود. مثل همان بهاری که نقاشی کشید. حالش خوب بود. خیلی وقت پیش ها حالش خوب بود. ه

بیا ما را ببین- مثلا طنز

رشد بی بنیاد می خواهی؟ بیا ما را ببین                       

زاغه ای آباد می خواهی؟ بیا ما را ببین

آرزو گویا نباشد بر جوانان عیب، لیک

آرزو بر باد می خواهی؟ بیا ما را ببین

نیست آوایی در این دنیا، اگر دراین سکوت                    

 ناله و فریاد می خواهی؟ بیا ما را ببین

وقت شادی دل غمین و وقت آزادی، اسیر                     

 سوک در اعیاد می خواهی؟ بیا ما را ببین

در هوایی بس بهاری که همه شادی کنند                       

 غرغر و غمباد می خواهی؟ بیا ما را ببین

تازه اینهایی که گفتم نیست کل ماجرا                        

 کپه ی اضداد می خواهی؟ بیا ما را ببین

تنها

سرماست. سوز می آید. سردتر از این هم می شود. حدس می زند سردتر هم بشود. شب را جایی دارد که بخوابد. اما غذایی که می دهندش سیرش نمی کند. کفشش سوراخ شده است. با این پول ها کفش که نمی تواند بخرد اما شاید بشود غذایی بخرد و این سر و صدای شکمش را بخواباند. نگاه می کند به اطرافش. ای کاش امشب برف نبارد. زیر سقفی روی درگاهی ساختمانی تجاری نشسته بود. هوا تازه تاریک شده است و خیابان دارد  شلوغ تر می شود. سردش است ولی نمی لرزد. عادت کرده است دیگر. ه

دو بیخانمان دیگر که به نظر مست می رسیدند و بلند می خندیدند از روبرویش رد شدند. لبخند تلخی زد. گدایی هم بازاری دارد و این مست های لایعقل بازار را خراب کرده اند. لبخندش پررنگ تر شد و لختی شادی را حس کرد. ه

باز به خیابان خیره شد و به ماشین ها نگاه می کرد. چقدر گرم به نظر می رسد اتاقک ماشین هایی که رد می شدند. دیگر به گذشته هم فکر نمی کرد. فقط به خیابان خیره شده بود. سایه ای، شبحی یا انسانی از روبرویش رد شد. صدایی آمد. صدایی غیر آشنا. صدا از لیوان کاغذی ای بود که گذاشته بود برای در آمد امشبش. ولی صدا، صدای سکه نبود. نگاهی کرد. باورش نمی شد. با این پول می شد چند روز غذا بخورد. این خوشبختی کمی نبود. اسکناس را برداشت. چشمش به دنبال شبح نرفت. سردش نبود.ه

گرما

دیگر واژه ها همراهیم نمی کنند

کاغذ برایم غریبه است

قلم پیوندش را با من گسسته است

انگشتانم مدادم خواهند شد

دستت را به من بده تا بر آن عشقم را بنویسم

شاید شرارش را احساس کنی

غم

سرش که درد می گرفت کز می کرد زیر پنجره. چمباتمه می زد. زانوهایش را بغل می کرد. دردش از میگرن و این چیزها نبود. از دلش بود. دلش که پر می شد، کسی که پیدا نمی کرد برای حرف زدن، آنوقت بود که سرش درد می گرفت. مسکن نمی خورد. انگار می خواست به خودش بقبولاند که از پس دردی که درون جمجمه اش پیچیده بر می آید. صدای تیک تاک ساعت دیواری اش چون پتک به سرش کوبیده می شد. تیک... تاک. تیک... تاک. پیشانی اش را گذاشت روی زانوهای لختش. دستی، انگار، گلویش را گرفت. فشار داد. نفسش بند می آمد. صدای ساعت را دیگر نمی شنید. دندان هایش بر هم فشرده می شدند. درد در سرش شدت گرفت. مثل جریانی از پشت سرش شروع شد و در مغزش پخش شد تا به چشمانش رسید. چشمانش می خواستند از کاسه بیرون بجهند. به هق هق  افتاد. اشک می ریخت. صدایش چندان بلند نبود. صدایش را می خواست بخورد. می خواست پنهان کند. شاید راهی برای این غصه ها، این نگرانی ها، این بدبختی ها پیدا شود. صدایش را می خورد.  چانه اش می لرزید و باز گریه از حنجره اش می گریخت و باز خوره می شد. نشسته بود. ه

***

آفتاب آرام خود را از پنجره بیرون کشید و به خوابگاهش، به افق خزید. اتاق تاریک بود. صدای گذشت ثانیه ها می آمد و صدای نفس های سنگین کسی که نشسته به خواب رفته بود. ه

آدم چی بگه؟

آدم چی بگه؟ ازت می پرسن چته؟ می گی فلان مشکلو داری و فلان گرفتاری رو، می گن غر نزن!! خوب مجبورین بپرسین؟ 

کتاب خوان

دیوار اتاق پر بود از عکس ها و نوشته هایی که تناسبی با هم نداشتند. از هر اندیشه ای، اثری بود. از عکس مردی در برابر ستونی از تانک ها تا پوستری که بوسه ای عاشقانه را به تصویر کشیده بود. از عکسی بزرگ و سرخ از چه گوارا با ستاره ای بر کلاهش تا نقاشی ای تاثیر گذار از عیسی بر صلیبی که زنانی بر پای آن اشک می ریختند و فرشته ای بر بالای سر خار پیچیده عیسی.     ی 

   اتاق نسبتا تاریک بود. تنها نور اتاق چراغ مطالعه ای بود که فقط میر را روشن می کرد. لم داده بود روی صندلی و پاهایش را انداخته بود روی میز به هم ریخته اش. میزی که پر بود از کتاب های باز. کتابهایی که باز، روی میز رها شده بود. گویی منتظر بودند که خواندنشان باز از سر گرفته شود.     س 

لم داده بود و زل ده بود به سقف. به ترک هایی نگاه می کرد که رویشان را ناشیانه با رنگ پوشانده بودند. چه کار عبثی! ترک ها آشکارا پیدا بودند.  ر

لیوان سفید جرم گرفته روی میز جرعه ای چای داشت که دیگر بخاری از آن برنمی خاست. تنها صدایی که می آمد صدای ضرباتی بود که با انگشتان کشیده اش روی دسته صندلی می زد. آهنگین می زد. ریتم گرفته بود. هر از گاهی سیاهی چشمانش را می چرخاند و به دنبال ترکی پوشیده با رنگ روی سقف می گشت. سقف اتاقش، هنوز چیزهایی برای کشف شدن داشت. س

***

با حرکتی ناگهانی پاهایش را عقب کشید. نفس عمیقی کشید. کتابی را از قفصه کوتاه کنار میز تحریر برداشت. یک رمان. یک کتاب با صفحات زیاد. طول می کشید تا تمامش کند. گلویش را صاف کرد. مثل زمانی که کسی می خواهد نطق کند. عنوانش را خواند. باید تا ته می خواندش. باید تمامش می کرد. کتاب را ورق زد. شماره های بالای صفحه های کتاب زیاد و زیاد تر می شد. نمی دانست می تواند تمامش کند یا نه. ه

غروب

غروب دلگیر است. دلگیرتر می شود وقتی آسمان هم گرفته باشد، وقتی خانه ات ساکت باشد، وقتی دلت...ه

غروب شروع شب است. یک شب بلند. شبی که پایانش را گفته اند سپید است. اما سیاهیش آنچنان است که ایمانت را زایل می کند. ه

دل سپرده ام به موسیقی سوزناکی که آتش دلم را بیشتر می افروزد. شاید اینگونه بهتر باشد. شاید اگر با غروب و دلتنگیم نجنگم بهتر باشد. ه

و باز آهی... ه

به یاد خطی از یکی از داستان هایم افتادم:  ه

"آنگاه که اشک چاره سازست آمدنی نیست"

آه

هیچکس هیچ چیز از تو نمی داند. حتی عزیزترین دوستانت. حتی عزیزترینت. همانگونه که تو هیچ از هیچ کس نمی دانی. تمام آنچه می دانیم، مشتی عدد است. بقیه را می سازیم. در خیالمان می سازیم. ه

هیچ کس نمی داند در دنیای دیگران چه می گذرد. هیچ کس نمی داند برای من، برای تو، برای هر کس، چه خبر است. هیچ کس نمی داند. گویا واقعا تنهاییم. ه

بی خیال؟

بعد از مدتها باز معده ام می سوزد. حالم نسبتا خوب است. نمی دانم چرا سوختنش گرفته است. تنها نشسته ام در خانه یک اتاقه ام که تازه مرتبش کرده ام و موسیقی اسپانیولی گوش می دهم. دوستش دارم. گل سنبلی که خریده ام لب و لوچه اش آویزان شده؛ نکند بمیرد. امتحان دارم و نخوانده ام. پروژه ام هم عقب است. ولی نمی دانم چرا حالم خوب است. راستش می دانم! حسی در دلم هست که حالم را خوب می کند. بگذریم... ه

تازه دارم درک می کنم که اگر کار نکنی پول نخواهی  داشت که زندگی کنی. من هم درس می خوانم که پول داشته باشم. نه اینکه عاشق درس خواندن باشم. مگر دیوانه شده ام. کار راحت تری نبود گفتم درس بخوانم. حالا ببینم چه می شود.  ه

شکر هم ندارم که فنجانی چای بنوشم. چای تلخ را دوست ندارم. ه

خوشبختی

پاکت نامه، که نه اسم فرستنده داشت نه آدرسش، را باز کرد. یک صفحه سفید. سه جمله که خوش خط نوشته شده بود و قسمتی از جوهر آن پخش شده بود. مثل اینکه قطره آبی روی آن چکیده باشد. و یک جای بوسه. ه

"مرا ببخش"

"عاشقانه دوستت دارم عزیزکم"

و کمی پایین تر زیر بوسه: ه

"تنها باری که رژ لب زدم که بتوانم این بوسه را برایت ثبت کنم "

این ها را با خط خودش نوشته بود. خطش را می شناخت. ه

رد لبش را بوسید. ه

***

دو رد لب بر کاغذی که قطره اشکی بر آن آرمیده بود عشقبازی می کردند. ه 

 

پ.ن: مهم نیست چند نفر بخوانند. می دانم که تو می خوانیش

...

کلافه شده بود. شاید درک نمی کرد. شاید درک نمی شد. هر چه بود این بار دیگر تقصیر خودش بود. سر دردش تازه کمی بهتر شده بود. خوابیده بود روی تختش. نمی توانست فکر نکند. می خواست سرش را به دیوار بکوبد. شاید درد جمجمه از عذاب وجدانش کم کند. هیچ کاری از دستش بر نمی آمد. فکر نمی کرد اینقدر احمق باشد. ه

 

 

پ.ن: اینجا هم معذرت می خوام

یک خواهش

یک خواهش صمیمانه دارم از دوستانی که این بلاگ رو فالو می کنند. می شه لطفا این پست رو لایک کنید یا نظر بذارین. می خوام ببینم چند نفر هستن که حرفهای دل من خبر دارن.ه

مرسی از همگی

راحت

روی یک تکه کاغذ کنارش نوشته شده بود "سردم است شاید یخ بزنم". ه

گاهی

گاهی انسان  فقط یک آغوش مهربان می خواهد که در برش گیرد و گریه کند. آغوشی که نپرسد چرا. ه

 

نمی دونم می تونم یا نمی تونم

وهم

آسمان آبی نیست

کودکی بودم و در دشتها می گشتم

چشمانم بسته بود و 

آسمان آبی بود

صدای بال پرندگانی شناور می آمد

می نشستند بر زمین و بر می خاستند

رود بود

دریاچه بود

شاخه بود

غنچه بود

نمی دانم چشمانم را بسته بودم یا ... ه

نمی دانم

 

پرنده ها لاشخور شدند و رود خروشان جوی خون شد

لاشه ها بر زمین پراکنده اند 

صداها می ترسانندم

آسمان آبی نیست

نمی دانم چشمانم باز شده یا این 

کابوس است که می بینم

به من بگو

به من بگو که کابوس می بینم

می خواهم بیدار شوم

بیدار شویم

 در آغوش هم بیدار شویم

آخر

گیلاسش را سر کشید. آخرش که باید می مرد. ه

خاطرات

خاطرات زیادی در حافظه دارم. هم خاطرات خوب، هم خاطرات بد. نمی دانم اتفاق های خوب زندگی ام بیشتر بوده اند یا اینکه ماجرا های بد را فراموش کرده ام. نمی دانم. خاطراتم، البته جایشان را به همدیگر می دهند. یعنی شاید خاطره ای خوب بوده با یک اتفاق جدید محو شود. چرا؟ خوب معلوم است! کافیست اتفاق بهتری، چیزی که بیشتر دوستش داری پیش بیاید. ه

یادت هست؟ آندفعه ای که برای اولین بار "عزیزم" صدایم کردی. آنقدر آهسته گفتی که من نشنوم ولی شنیدمش. یادت هست آن باری که می خواستی روز تولدم به من زنگ بزنی تا تبریک بگویی، و من طاقت نیاوردم که تو از دفتر کارت به خانه برسی و خودم زنگ زدم؟ یادت هست اولین باری که همدیگر را بوسیدیم؟ یادت هست که یواشکی از پشت میز کار به من زنگ زدی که حالم را خوب کنی؟ یادت هست؟

همه خاطراتم تو شده ای.  ه

غرق

می خندید ولی خسته بود. شاد می نمود ولی شاد نبود. خسته بود. از احساسی بی رحم خسته بود. از غم خسته بود. اما نمی خواست خسته بماند. نمی خواست و نباید غمگین بماند. می گریست. زیاد می گریست. تلخ می گریست. تلخترین هایش را گریسته بود. اما گریستنش از استیصال نبود. باید می گریست. مگر می توانست نگرید. حالا دیگر می خندید. هرچند خنده اش سطحی تر از آن بود که نام خنده بر آن نهد اما می خندید. نمی دانست که عادت می کند یا بهتر می شود. نمی دانست اما امیدوار بود. ه

این روزها حالم خوب نیست. چکار کنم؟ ه -

من چه می دونم؟ خودم بدترم.ه -

عاشق

صدایی را در گوشم می شنوم. صدایم در نمی آید.     ه

کوتاه زمانی شاد بود، خیلی شاد

هیچوقت پیش نیامده بود که برای فکر کردن قدم بزند یا بنشیند گوشه ای و فکر کند. با این حال زیاد فکر می کرد. ذهن پریشان و به هم ریخته ای داشت. اما هیچ وقت نتوانسته بود روی موضوعی تمرکز کند تا به نتیجه برسد. همیشه چیزهایی در گوشه ذهنش داشت. همیشه داشت به همه آنها فکر می کرد و فقط یک جرقه لازم بود که راهش را بیابد. معمولا به نتیجه می رسید.  ه 

این بار هم مثل همه آن وقت ها. چشمانش، لب هایی که کوچکترین اثری از لبخند نداشت و چروکی که در پیشانی اش انداخته بود از ذهن درگیرش حکایت می کرد. تمرکز نداشت. بیشتر سیگار می کشید و مشروب می خورد. هیچکدام آرامش نمی کرند. مست نمی شد و این عذابش می داد. الکل از دنیا جدایش نمی کرد و این عذابش می داد. به آسمان گرفته نگاهی انداخت. دلش تنگ شد برای روزهایی که شاد بود؛ روزهایی که از ته دل شاد بود. آدم گاهی خودش شادی خودش را زایل می کند. آنگاه است که تنها عبارتی که می تواند آرامش کند این است که «تقصیر هیچکس نیست».  ه

روی تختش دراز کشیده بود. برف می بارید و آسمان سفید بود. سرمای پشت پنجره را تصور کرد. هوا سرد بود. آنقدر سرد بود که هیچوقت گمان نمی کرد. ه

دلش می خواست سیگاری آتش کند. زیر سیگاری پر از ته سیگار روی میز وسوسه اش می کرد. با خودش زمزمه کرد: زرد و سرخ و ارغوانی برگ درختان پاییز- می ریزد بر زمین آرزوهای ما نیز.  ه

نفسش کمی تنگ آمد. خواست گریه کند اما... باید خود دار باشد. احساسش منشاء همه گرفتاریهایش است.  ه

سرش را به دیوار گذاشت و باز آسمان را نگاه کرد: آیا دوباره آن شادی باز خواهد گشت؟

بعد از مدتها

خندیدی. خندیدم. بعد از مدتها خندیدم. همه حرفهایم را نزدم اما. ولی هر چه گفتم راست بود. شاید ناراحت شدم - راستی، فهمیدی ناراحت شدم؟- اما این به خاطر گفتن آن حرفها نبود. می دانی از چه ناراحتم؟ از اینکه آنقدر شاد نبودم. از اینکه چهره ام اگرچه شاد بود، لبم اگر چه می خندید، اما روحم اشک می ریخت، اشکی داغ.    ه

ه"عزیز دلم" خواندمت. از ته دل صدایت کردم. خوشحالم که توانستم باز صدایت کنم، که باز نام زیبایت را صدا کنم. اما ناراحتم، ناراحت از اینکه آنگونه شاد نبودم که لطافت نامت را به گوشت برسانم. یادت می آید یک بار گفتی هیچکس نامت را چون من صدا نکرده است؟ یادت هست که گفتی نامت، با همان حروف همیشگی اش را به گونه ای جدید شنیدی از دهانم؟ یادت هست؟ ناراحتم که آنقدر زلال نبودم این بار.   ه

دلم شانه ات را می خواهد. هیچکس به اندازه تو اشک مرا ندیده است. شاید گمان کنی که سستم، شکننده ام، سست تر از آنکه بر من تکیه کنی. اما چنین نیست. چرایش بماند برای بعد. ولی بگذار بگویم، سست نیستم، این اشک از ضعف نیست، از سستی نیست. این اشک از احساسم می آید و تویی علت این احساس، نازنین.      ه

ناراحت بودم -گفتی دانستی که ناراحتم؟- خیلی ناراحت. شرمگینم، از این که آن نبودم که دوست داشتم باشم. هنوز دلم گرفته است. ه

Ходая...

ای کاش خورشید طلوع نمی کرد. ای کاش همیشه شب بود. ای کاش بیدار نمی شدم. ه

تفاوت

برف برای همه افسردگی نمی آورد. ولی برای من اینطور نیست. برای من خیلی چیزها اینطور نیست. خیلی چیزها برای من آن طور نیست که شما فکر می کنید. برف برای من هم افسردگی نمی آورد، ولی دلم که گرفته باشد می تواند حالم را بدتر کند. تقصیر برف نیست.  ه

خسته

نشسته بود و کف پایش را آرام اما پشت سر هم به زمین می کوبید. گفت:« آقای دکتر! من مسکن نمی خواهم. نمی خواهم فراموش کنم. می خواهم درمان شوم.» و سرش را در میان دستانش گرفت تا دکتر اشکش را نبیند. ه

اتفاق

آ«آدم موقعی می فهمد دارد واقعا به خودکشی فکر می کند که با دیدن هر وسیله ذهنش می رود به سمت اینکه چگونه می تواند با آن خودش را از بین ببرد. این وسایل از قطار و کارد آشپزخانه و طناب و تیغ و پشت بام و قرص شروع می شود و بعد می روی سراغ پریز و سیم و اسلحه پلیس سر خیابان و کم کم حتی وان حمام و لبه میز و چارچوب در. اگر حالت خیلی خراب باشد حتی به خودکاری که با آن می نویسی هم فکر می کنی. حتی برف هم می شود برایت آلت انتحار. کافیست لخت بروی و در بالکن خانه ات دراز بکشی و در را قفل کنی و کلید را قورت دهی. سرما کار خودش را خوب بلد است. ه

در مرحله بعد برای هر یک از اینها درجه درد مشخص می کنی. این مرحله خیلی دردآور است، مخصوصا اگر قوه تخیلت قوی باشد. اگر به این مرحله برسی طناب و تیغ و خیلی چیزهای دیگر را فراموش می کنی. می دانم نباید زیاد شرح بدهم. باشد.  ه

یکی دیگر از نشانه هایش این است که هر انسانی که می بینی، هر زنی، هر مردی و حتی هر کودکی را در هر جا که ببینی، می خواهد توی خیابان باشد، توی بقالی باشد یا توی مترو، فرقی نمی کند، فکر می کنی می تواند به تو کمک کند ولی نمی کند. اگر کمی مهربان باشی به خودت می گویی شاید اگر بداند کمک کند ولی او که نمی داند و تو هم نمی توانی به همه رو بزنی. می توانی؟

حالا فقط مانده بهانه یا فرمان آتش. هر چیزی این وسط می تواند ماشه را بکشد. هر چیزی. مثلا جیغ یک بچه که بادکنکش ترکیده است. بله! واقعا می شود با همین هم خودکشی کرد. می دانم باورش سخت است ولی حقیقت دارد. ه

مرا ملامت نکنید. اینها را که جدی نمی نویسم. همین طور داشتم به جیغ پسر بچه ای که به گمانم بادکنکش ترکیده بود گوش می دادم که به ذهنم رسید. من که آدم افسرده ای نیستم. آنقدر ها هم ماجراجو نیستم. کلا گفتم.» ه

روی کاغذی کاهی نوشته شده بود و روی میز کنار تخت خواب، همانجایی که دراز کشیده بود، رها شده بود. او دیگر نفس نمی کشید. ه

---------------------------------------------------------------------------------------------------

توجه: دوستان عزیز این نوشته کاملا خیالی است. لطفا حمل بر افسردگی بنده نکنید. ایده ای به ذهنم خطور کرد و نوشتمش. حامد ه