Tuesday, August 23, 2011

مسخ

مسخ. یک سوسک بزرگ که به پشت روی تخت خواب افتاده.  مسخ. ه
شاید هم هنوز مثل آدم هاست. ولی مسخ شده... ه

Monday, August 8, 2011

آشوب، سکوت، خواب

سکوت می کند. آرام می نشیند گوشه ای و سکوت می کند. نه حوصله پیاده روی دارد، نه حوصله فیلم دیدن و نه حوصله سیگار کشیدن حتی. سکوت می کند. گاهی روی تختش و گاهی روی مبل. خیره می شود به نقطه ای. چقدر این خیرگی برایش دلچسب است! دوستش دارد. دلش که آشوب می شود کتابی را بر می دارد و می نشیند گوشه ای و می خواند. اما همیشه همین است؛ یک صفحه که می خواند خسته می شود. نه که از خواندن خسته شود، نفهمیدن است که خسته اش می کند. دلش که آشوب می شود نمی فهمد. کتاب را گاهی باز، گاهی بسته رها می کند روی میز و باز فقط می نشیند و زل می زند به یک نقطه، به هر کجا که بشود. گاهی به برگ سبز گلی که در گلدان پلاستیکی روی گلمیز نگاه می کند، گاهی به ترک های ریز روی دیوار که تا خیره نشوی متوجهشان نمی شوی. گاهی به ساعت دیواری خیره می شود که مردن لحظه هایش که می توانست پر از لذت باشد را فریاد می کند. اما یک چیز همیشگی است، سکوتش همیشگی است. سکوتش همیشه هست. دلش که آشوب می شود حواسش به هیچ چیز نیست. نه آژیر دیوانه وار ماشین آتش نشانی که گاه و بی گاه از کنار خانه اش رد می شوند، نه صدای عربده مست هایی که می خندند و غصه هاشان را فراموش می کنند، هیچکدام را حتی نمی شنود. ه 
پایش را تکان می دهد و انگشتانش را میان موهایش می کشد و گاهی آهی می کشد. گاهی با خودش حرف هم می زند. آنقدر پایش را  تکان می دهد که خسته شود. ه  ه
باز دلش آشوب است. لخت، دراز کشیده روی کاناپه و سقف را نگاه می کند. تلفنش را درمشتش گرفته است. تکانی می خورد و به صفحه کوچکش نگاهی می اندازد. شاید تلفنی داشته باشد. شاید اس ام اسی داشته باشد. هیچ چیز نیست. به عددی که روی صفحه تلفنش، ساعت را نشان می دهد خیره شده است. آنقدر نگاه می کند که عدد تغییر کند. دقیقه ای می گذرد. تلفنش را رها می کند روی میز. به سکوتش بر می گردد، همان سکوت دل انگیزش. ه
پلکهایش سنگین شده. شاید اگر بخوابد مغزش بهتر کار کند. ه 

Wednesday, August 3, 2011

پاشو

دروغ می گویی. به همه؛ وقتی می گویی «خوبم». آنها دروغ می خواهند بشنوند. تو هم دروغ می گویی. چرا نگویی. عادتت می شود. بگذار صورتک چهره ات را بپوشاند. چه عیبی دارد؟ دروغ بگو. مثل بقیه. با خیال راحت دروغ بگو. همه می گویند.  ه 
 درد دل کردی.  اما از قضا "صفرا فزود". چه کارش می خواهی بکنی؟ چه کارش می توانی بکنی؟ خودت هم نمی دانی. به خودت هم دروغ می گویی. این خوب نیست. اصلا خوب نیست.  ه
یادت می آید؟ یادت می آید وقتی دکتر با صدایی که از آن حسرت و سرزنش می بارید گفت «برو زندگی ات را بکن پسر جان»؟ رفتی؟ نرفتی. تلاشت را کردی البته. آفرین!  همینش هم خوبست. خیلی ها همین کار را هم نمی کنند. تلاشت را کردی. ولی نرفتی. درست است، همین نرفتنت شد معلمت. آفرین! ازش یاد گرفتی. ولی این دل ِ تنگ که این چیزها سرش نمی شود. می شود؟ ه
هنوز هم دیر نشده پسر جان. ولی دیر می شود ها. به خدا دیر می شود.  پا نگذار روی زمان حالت. بی خیال فکر درست و حسابی کردن شو. یک عمر خیال اینکه بی گدار به آب نزنی بس نیست برایت؟ هیچوقت شد خطر کنی؟ ریسک کنی؟ حالا وقتش است دیگر پسر. پا شو. وقتش همین حالاست. نه فردا  نه پس فردا. نه حتی دو ساعت بعد. همین حالا پسر، همین حالا.  ه
حالا که فهمیدی چه می خواهی چرا روراست نیستی با خودت؟ خودت باش.  کاری کن که خوشحال باشی. مهم نیست چه کاری. فقط کاری کن. ه

حالا

هیچکس حق ندارد بگوید چه کار کنم. ه
هیچکس حق ندارد بگوید چه کار نکنم.   ه
هیچکس حق ندارد.  ه
حالا دیگر نوبت من است که بگویم چه می خواهم.   ه
حالا دیگر نوبت من است.  ه
اگر قرار است زندگی ام خراب شود می خواهم خودم باشم که خرابش می کنم.  ه
همین است که هست.  ه