قهوه تلخ- داستان کوتاه

این داستان را قبلا نوشته ام، اما تا حالا در بلاگ قرار نداده بودمش! امیدوارم خوشتان بیاید

قهوهٔ تلخ

حالم اصلا خوب نیست. نفسم بالا نمی‌‌آید. هر چه می‌خواهم این لیوان قهوه را سر بکشم، نمی‌شود. از دو روز پیش شروع شد. نمی‌‌دانم چه‌ام شده است. فقط می‌‌دانم که حالم اصلا خوب نیست. دو روز پیش با من تماس گرفت. همه چیز را گفت. همه چیز. تلفنم را خاموش کرده ام. مطمئنم که حتی اگر روشنش کنم هم اتفاقی نمی‌‌افتد. آن روز همه چیز را گفت. دیگر حرف نگفته‌ای نمانده است.

یک قلپ قهوه می‌‌نوشم. تلخی‌ مطبوعی دارد. تلخی‌ زیاد مطبوع. همیشه قهوهٔ تلخ را به شیرینش ترجیح داده ام. قهوهٔ تلخ قهوه است و قهوهٔ شیرین، شکر. من قهوه می‌خواهم بنوشم.

آن روز تلفنم زنگ خورد. با صدایی متفاوت. مثل همیشه نبود. "چه اتفاقی می‌خواهد بیفتد؟" این سوالی بود که از خود پرسیدم. شاید این سوال را پرسیدم که جوابش را ندهم. جوابی‌ که با همهٔ جزیات می دانستمش.

تلفن را روشن می‌کنم. یک تلفن روشن بهتر از یک تلفن خاموش است.

تلفن را جواب دادم بدون آنکه به صفحه اش نگاه کنم که -فقط یه لحظه قبل از جواب دادن- بدانم چه کسی‌ مرا می‌خواهد. دوست داشتم جواب دهم. چه نیازی است که بدانی‌ آنسوی خط کیست؟ احمقانه‌ترین کاری که می‌توان کرد همین است. تلفنت زنگ می‌‌خورد و تو بی‌ چون و چرا جواب می‌‌دهی‌، اما اول می‌‌خواهی‌ بدانی کیست. احمقانه است. خیلی‌ احمقانه. دیگر هیچوقت به صفحهٔ تلفن نگاه نخواهم کرد. یا جواب می‌‌دهم یا نه.

با صدای همیشگی جواب دادم. یک لحظه مکث. لحظه‌ای که یک دنیا طول کشید. لحظه‌ای که با همهٔ کوتاه بودنش نابودم کرد. لحظه‌ای که به سوال‌هایم همان پاسخ‌هایی‌ را داد که می‌‌دانستم. حرفهایش را شروع کرد. شروع یک پایان تلخ. شاید هم پایان یک شروع شیرین. نمی‌‌دانم. هر چه بود مثل همیشه نبود. اعتراف می‌کنم که از هر دو کلمه یکی‌ را نمی‌‌شنیدم. وقتی‌ می‌‌دانی که چه خواهی‌ شنید، چه لزومی دارد گوش کنی‌؟

یک قلپ قهوه دیگر. داشت تمام می‌‌شد.‌ای کاش لیوان‌ها آنقدر بزرگ بودند که می‌‌شد تمام قهوه‌های تلخ دنیا را درونشان ریخت. اما داشت تمام می‌‌شد. دهانم به تلخیش عادت کرده است. باید قهوهٔ تلخ تری پیدا کنم. قهوه هر چه تلخ تر باشد گورا تر است. هنوز تلفن روشن است و هیچ خبری نیست.

صدایش می‌‌لرزید. صدایش همیشه می‌‌لرزیده‌ است. اما این بار خیلی‌ بیشتر از همیشه. همه چیز را گفت. با صدای لرزانش همه چیز را گفت. آنقدر حرف زد که....صدایش می‌‌لرزید. مثل لرزش کسی‌ که در شبی برفی خود را میان گله گرگی می‌ یابد. می‌‌لرزد، از ترس یا از سرما. چه اهمیتی دارد؟ چه تفاوتی‌ دارد؟ مهم اینست که حرف‌هایش را زد. صدایش می‌‌لرزید. مثل دستی‌ که زه کمانی را می‌‌کشد. ناگهان زه رها می‌‌شود. تیر به پیش می‌‌تازد. شکاری که دارد جان می‌‌دهد چه می‌‌داند که دست می‌‌لرزیده است یا نه. اصلا دانستنش چه فرقی‌ می‌کند. من معتقدم که شکار می‌‌تواند بفهمد اما نمی‌‌خواهد. نمی‌‌خواهد.

گفت-با همان صدای لرزانش- که دیگر... که دیگر مرا...

یک قلپ قهوه. تلخ تلخ. قهوه را دوست دارم. هر چه تلخ تر بهتر.

او گریه می‌‌کرد اما من نه. آنگاه که اشک چاره ساز است آمدنی نیست.

قهوه‌ام تمام شده است. تلفنم زنگ می‌‌خورد. بدون اینکه به صفحه اش نگاه کنم قطعش می‌کنم. نمی‌‌خواهم جواب بدهم. چه اهمیتی دارد که چه کسی‌ منتظر صدای من است. شاید کسی‌ شماره را اشتباهی‌ گرفته باشد.